Leven in twee werelddelen

Leven in twee werelddelen: Arina Sterkenburg

De ‘vaste’ bewoners van Het Grote Bos zijn natuurlijk allemaal verschillende mensen. maar één ding hebben ze gemeen: ze komen graag naar HGB.  Vanwege de rust, de natuur, het kunnen loskomen van de dagelijkse ‘sleur’ en zeker ook om met dierbaren te genieten van het met elkaar in een mooie omgeving zijn, met elkaar lachen, praten, lekker eten en drinken.Sommige bewoners hebben een nét iets andere achtergrond. De Bosklok bericht ook graag over de niet zo doorsnee-HGB-bewoner. Arina Sterkenburg is daar een van. Sinds 2006 heeft Arina een huisje op het bos. Daar woont ze zo’n vijf maanden per jaar, de overige zeven maanden woont ze in Zuid-Afrika.

Haar eerste levensjaren woonde Arina in Nederland. Als achterkleinkind van een man die zichzelf met behulp van de bijbel had leren lezen, als kleinkind van een grootvader die directeur werd van de Kweekschool van Amsterdam, als kind van een vader die in de veertiger jaren naar Indonesië ging voor zijn werk, wist ze al jong dat ze graag wilde leren en ontdekken. Niet dat dat altijd van en leien dakje ging: door ziekte en omdat ‘leraren vonden dat ze niet wilde deugen’ bleef ze een keer of twee zitten. Toen ze halverwege de vijftiger jaren terugkwam naar Nederland (omdat haar vader uit Indonesië werd weggestuurd, “omdat hij zich niet wilde aanpassen aan de heersende corrupte structuur”), werd ze opnieuw een jaar teruggeplaatst – terwijl het juist toen heel goed ging met haar schoolcarrière; ze had in Indonesië haar best gedaan en had de driejarige hbs bijna afgesloten. En toen ze in Zuid Afrika kwam “werd school weer een ramp.” Uiteindelijk, na 14 scholen bezocht te hebben, heeft ze school de rug toegekeerd. Niet dat dat betekende dat ze niet meer verder leerde: “Ik heb door mijn ongewone jeugd geen formele kwalificaties, maar ik ben altijd vooruitgekomen en een niet gekwalificeerde Chartered Accountant geworden.”

Het gezin ging eind vijftiger jaren naar Zuid-Afrika, Arina heeft daar dus het grootste deel van haar leven doorgebracht. Ze woonde en werkte daar met haar man, kreeg daar kinderen en laslapjes: de Zuid-Afrikaanse term voor kinderen “die aan je blijven kleven als het ware, omdat je zo bij elkaar past. Kinderen die gelast worden aan jouw lapje – laslapje dus”.  

Een leven vol activiteiten. Naast de zorg voor man en kinderen, de laslapjes en mensen die wel wat aandacht nodig hadden (Arina appt of mailt trouwens nog dagelijks met mensen die een hartelijk woord als ondersteuning goed kunnen gebruiken), heeft Arina veel voldoening gevonden in het kunnen schrijven. Korte verhalen, maar ook schrijven over het onderzoek dat zij verrichtte naar de families waar zij een nazaat van is: hoe zijn mijn familieleden in vroeger tijden aan hun geld gekomen? Hoe leefden zijn? Wat waren hun drijfveren? Arina is in veel archieven gedoken, heeft veel mensen gesproken, heeft  veel contacten gelegd met veel familieleden – die zij niet kende en die haar niet kenden. 

Twee boeken waarin al haar bevindingen zijn vastgelegd, komen binnenkort uit. Een mooi resultaat van al haar onderzoekswerk.

En wat is voor Arina de waarde van Het Grote Bos?

In 2006 kocht Arina het huisje aan de Eikenlaan. Het gaf haar de mogelijkheid om een lange tijd in Nederland te zijn. Om onderzoek te doen naar haar achtergronden, om familierelaties op te bouwen, om nieuwe vriendschappen te sluiten. En bovenal om bijna een half jaar per jaar haar dochter die in Nederland woont en werkt, met een grote regelmaat te zien en te spreken.

Arina geniet van de stilte in het bos, het geeft haar de kans rustig te schijven. Het huisje is niet alleen de verbinding naar dochter en aanverwanten, (her)ontdekte familieleden en nieuwe vrienden,  maar het is ook een heerlijk schrijvershuisje: zonder het gedoe van alledag kunnen schrijven over wat je voor ogen hebt. 

Er kan nog heel veel meer geschreven worden over Arina’s leven en werk. Dat kan er zeker nog wel eens van komen. Maar voor nu besluiten we met de opmerking van Arina dat ze op HGB enorm geniet van het buurmeisje Fie, waaraan zij ‘verrassingen’ geeft en van wie zij tekeningen en briefjes terugkrijgt. 

Het belangrijkste in het leven is elkaar ontmoeten. Dat is aan Arina wel besteed. 

Het was een mooi gesprek.

Nog even: als je kleine popjes of autootjes of ander klein speelgoed hebt (het moet wel in een koffer meegenomen kunnen worden), breng het naar Arina. Kinderen in Zuid-Afrika worden er blij van.